Top Şef

Top Chef'in hastası olduk. (Evli olunca takım halinde seviyorsun.) Yemek yarışması, ama profesyoneller arasında… Kanguru etiyle falan uğraşıyorlar. Esas eğlence tabii birbirlerine laf sokmalarında. Geçen hafta Top Chef bitti, başka bir kanalda Hawaii mutfağı yarışması başladı. Onu izlerken Amerikan kültüründeki yarışma hevesine kafam takıldı.

Rekabeti seviyorlar… Sadece televizyonda değil, her yerde. Küçüklükten itibaren yarışmadan yarışmaya koşuyorlar, her alanda. Heceleme, resim yapma falan diye başlıyor sonra en iyi sığırı besleme, en güzel bahçe, en büyük hamburger gibi akla gelen ve gelmeyen her konuda yarışıyorlar. İyi resim yapamayan çocuk hecelemede şansını deniyor, o da olmazsa müziğe yöneliyor. Hiçbir şeye basmıyorsa, toslayarak duvar delme yarışmasında kullanıyor kafasını…

Hırs, heyecan ve kazanma coşkusu bir yana insan o kadar yarışmadan sonra kaybetmeyi öğrenir. Efendi gibi kaybetmek önemli bir meziyet. Ölüm kalım meselesi haline getirmemek lazım

Ben 34 yaşına geldim, bu zamana kadar hayatımda her hangi bir yarışmaya girmiş değilim. Sporu geç zaten, ne güzel resim yapma ne kompozisyon yazma… Sayılır mı bilmiyorum, küçükken mahalle çapında bir büyük pipi yarışması olmuştu arkadaşlar arasında, ben de ufağım o ara. Moralim bozulmuştu. Halbuki bunu büyük bir mesele haline getirmeseydim, mahalle mahalle dolaşıp herkese pipimi gösterseydim kendimle daha barışık olabilirdim. Bana sapık diyenler de umurumda olmazdı. Ama yapamadım, kendi içime kapandım. O Arap çocuklar taşınana kadar sokağa çıkamadım.

Yarışmalardan yola çıkarak konuyu ekonomide rekabet ve kapitalizme getirecektim, araya pipi girince olmadı. Olmaz zaten…

- Şefim bakar mısın! Topsun…

- Dua et nazik bir adamım, yoksa şişlerdim seni…

- Yanlış anladın Ali abi…